آنچنان کز رفتن گل، خار می‌ماند به جا از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا
صائب تبریزی
از بزرگ‌ترین غزل‌سرای قرن یازدهم هجری چه می دانید؟
میرزا محمّدعلی صائب تبریزی، سال ۱۰۰۰ هجری در تبریز متولد شد و در ۷–۱۰۸۶ هجری نیز در اصفهان درگذشت.
از ملک الشعراییِ عهد صفوی تا شاه شاعری سبک هندی
کسی فکرش را نمی‌کرد قدرتی این چنین بی حد و مرز در غزل‌سرایی به دوره‌‌ی صفوی بازگردد. دوره ای که دربار آن، تبریزی را به‌عنوان ملک الشعرایی رساند و لقب شاه شاعر سبک هندی را به او هدیه داد.
شاعر نازک خیال
از شهره‌ترین روحیات شعری صائب تبریزی، نازکی خیال، لطافت اندیشه و معانی بیگانه است. عناصری که بیش از هر آرایه‌ی دیگری اشعار او را لذت‌بخش کرده‌است.
یک تیر و چند نشان با غزل
اکثر سروده‌های صائب تبریزی، جز چهار هزار بیت قصیده و یک مثنوی کوتاه او، باقی همه غزل‌اند. صد و بیست هزار غزلی که در هر یک از آن‌ها و با زیرکی تمام از چند موضوع متفاوت سخن به میان آمده‌است. امتیازی که به لطف آن، گاه خواننده تنها با خواندن یک غزل به هزاران نکته پی می‌برد.
ریاضی در ادبیات به سبک صائب
لب خاموش، نمودار دل پُر سخن است.
این سروده تنها بخش کوچکی از چند صد هزار سروده‌ی شاعر صفویست، سروده‌ای هر چند کوتاه اما مملو از معنی.
